Nog 3,5 maand te gaan!!

Namaste,

Tapain sanchai hunuhunchha?

Ma sanchai chhu!

Dus...
Ben ik weer! En nu met een wel heel spannend verhaal.

Alweer 2 weken van huis en ik heb nog steeds het gevoel dat ik volgende week weer terugvlieg naar het, schijnbaar, erg koude Nederland. Gelukkig is dat niet het geval, want ik heb het hier erg naar mijn zin. Vooral het zonnetje wil ik voorlopig nog niet kwijt.
Inmiddels begin ik redelijk te wennen aan de gebruiken, snelheden, wachttijden, natuur en de mensen om mij heen. Ik doe automatisch mijn slipper uit als we gaan eten. Als ik met iemand om 13:00 heb afgesproken, dan vertrek ik rond 13:00, en dan ben ik alsnog te vroeg. De chaos in het verkeer voelt vertrouwd aan, en als een buschauffeur op een Nederlandse manier rijdt vind ik de rit zelfs saai en lang duren. Met andere woorden, het bevalt me hier wel.

Even een klein stukje over de natuur, want wat is die ongelofelijk mooi!
Tot nu toe kom ik hier niet veel verschillende planten en dieren tegen, maar diegene die ik tegen kom zie je in Nederland alleen in een dierentuin of zelfs daar niet. Ja en we hebben veel hele grote, of zoals mijn Nepalese zusje zegt: “little”, spinnen! Maar ik vertel liever over het gigantische aantal roofvogels die de hele dag door de bergen vliegen op zoek naar een heerlijke versnapering. Of over de vogels met een mooiere vetkuif dan Elvis Presley. Geen idee hoe ze heten, want ik ben zo slim geweest om al mijn determinatie boeken thuis te laten. Al denk ik dat deze vogels hier niet in staan. Note to self: koop goede, en vooral, nuttige boeken!
Verder ben ik geiten, koeien en honden tegengekomen. Super spannend!

Over naar het gedeelte over het leven hier. Bijna alle gewoontes uit het westerse leven kun je eigenlijk compleet vergeten als je deze kant op gaat. Niemand verstaat Nederlands, wat logisch is, en diegene die Engels kunnen, kunnen het zo goed dat je niks van kan maken. Gelukkig hebben we die Nepalese lessen gehad en kan ik me met een combinatie van Engels en Nepalees goed redden.

Een typische dag:
Rond 8 uur gewekt worden door de dorpswekker, ook wel bekend als een random persoon die ergens op de berg het hele dorp wakker schreeuwt. Dan aankleden en wachten tot we geroepen worden voor een kopje thee. Iets later worden we dan weer geroepen om lekker te ontbijten. Dit ontbijt bestaat ELKE ochtend uit rijst met een klein beetje groente en een ongelofelijke zoute en pittige saus. Nou ja... saus.. Water met een smaakje. Het klinkt misschien wat neerbuigend, maar het gerecht is de ene dag niet te eten, omdat je het gewoon helemaal zat bent, terwijl het de andere keer overheerlijk is. Het helpt dat we bijna elke keer wel een iets ander groente prutje krijgen voorgeschoteld. Als het ontbijt eindelijk op is vertrekken we richting de school. Een klein kwartiertje klauteren door de berg langs veel te smalle, haast niet bestaande paden, komen we aan en gaan we in gesprek met de docent die even goed Engels kan als een van zijn leerlingen.
Als de schooldag er voor ons opzit vertrekken we weer richting huis om ons daar even lekker stierlijk te gaan vervelen in de warme zon.
Rond 14:00 krijgen we van Parbati een lekkere pannenkoek met extreem pittige chutney. Ooh en voor ik het vergeet, ja 14:00 zijn we meestal weer thuis. Bij de pannenkoek krijgen we ook een heerlijk kopje Yak thee met, inmiddels een stuk minder, suiker. Als het dan 20:00 is krijgen wij ons avond eten aangeboden, wat evenals het ontbijt bestaat uit rijst, groente (meestal dezelfde als van het ontbijt) en zoute soep/saus. En dan is het alweer tijd om ons bedje op te zoeken.
Als ik zo lees wat ik net getypt heb lijkt het alsof we helemaal niets doen hier, maar dat.. uhm thja.
Dan een klein stukje over het gastgezin. Ons gastgezin is, hoewel niet allemaal, erg prettig in de omgang. Ik zeg niet allemaal, want ik krijg een beetje de creeps van oma. Ze spreekt geen Engels, logisch, en ze is doof. En om het dan creepy te maken, is ze ook nog een heel erg sneaky, en komt ze zonder pardon uit het niets verschenen en begint ze veel te hard in een niet verstaanbare taal tegen je te schreeuwen. Ik weet nog steeds niet of ze mij mag of niet.
Verder in het gezin hebben we Babu (kleine jongen), of zoals hij echt heet, Apar. De HELE dag is het ventje aan het zingen, rennen en rotzooi aan het maken. In Nederland zou hij al meerdere malen op zijn vingers zijn getikt, maar hier wordt het allemaal toegejuicht wat hij uitvreet. Zo was vandaag iedereen in het niets verdwenen, terwijl wij de rijst met moeite aan het verstoppen waren in ons lichaam. Babu kwam uit het huis met een bos stro en liep rechtstreeks de keuken in. Nog geen 10 seconden later kwam hij met een brandende fakkel naar buiten gelopen. Hij is 2,5 jaar oud...
Dan hebben we Kaladhar, The boss, The man, The Chessking. Een aardige gast, waar je in het Engels een goed gesprek mee kunt voeren. Helaas was zijn schaakbord, het spel waar je hem wakker voor kunt maken, verdwenen. Een van mijn vriendelijke huisgenoten/medestudenten heeft in het weekend een nieuw bord voor hem gekocht. De reactie van Kaladhar was typisch Nepalees. Proberen je emotie te onderdrukken, maar toch laten blijken dat je super blij bent. Voordat hij “Thank you” kon zeggen gooide hij eruit dat hij gelijk een spel wilde spelen.
Nog 4 te gaan!
Moeders, geen idee eigenlijk hoe ze echt heet. Ze spreekt geen woord Engels, maar op een of andere manier kun je goed met haar communiceren. Ze is heel vriendelijk, en zorgt ervoor dat wij omkomen in het eten. Oma doet hetzelfde, maar als je tegens mams zegt dat je niet meer hoeft is er een kans dat je niet alsnog eten op je bord krijgt. Vergaan van de honger doe ik hier zeker niet.
Kaladhar en mams hebben een dochter die, volgensmij, niet veel met ons mag praten. Ze is namelijk iets jonger dan wij zijn. Hoewel moeilijk, doe ik mijn best om hier geen ongemakkelijke situatie te creëren. Het is moeilijk, en sorry dat ik het zeg, maar ze valt onder de categorie van meest aantrekkelijke Nepalees die ik tot nu toe ben tegengekomen. Achjah. ;)
De familie Bhugain heeft ook een huisdier. Ze hebben er meer, maar eentje springt er letterlijk uit. Pietje, waarschijnlijk heeft hij zijn naam te danken aan een vorige vrijwilliger. Hij is zo ongelofelijk enthousiast. Vet leuk..! als je van honden houd... wat ik dus absoluut niet doe. Sorry voor de hondenliefhebbers maar doe mij maar een kat.
En dan last best! Parbati. Wat een schat. Ze is de schoondochter van Kaladhar en verzorgt eigenlijk alles in het huishouden. Terwijl haar man in het buitenland aan het werk is, woont en werkt zij bij de Bhugain's. Ze spreekt een aardig woordje Engels en is ook nog eens zo vriendelijk om oma en moeders te vertalen voor ons. Babu is trouwens haar zoon. Amrit, als ik het goed heb, is haar man en heeft tot op de dag van vandaag zijn zoon nog nooit gezien. Parbati heeft dus al zeker haar eigen man al 2,5 jaar niet gezien. Klinkt allemaal erg heftig, maar schijnbaar is dat de normaalste zaak van de wereld hier.

Als ik nou een zo goed verslagen kon typen als blogs, dan had ik mijn diploma al lang gehad xD.

Ik hou er maar mee op, want anders heb ik volgende week niks meer te vertellen. Grapje natuurlijk.

Slaap lekker en tot volgende week.

Ooh en voor ik het vergeet, Check mij vlog op https://youtu.be/qTCCjG10h0c
Hierin laat ik dingen zien en horen die ik niet in de blog kan beschrijven.